Verhalenbundel
Op zo’n weekend kan je heel wat leren.
Zo’n weekendje weg met de speeltuin kan een heel leerzame ervaring zijn. Dat begint al bij het vertrek
Leerpunt 1:Karin moet je
nooit voorop laten rijden.
Vrijdagavond, iedereen staat eindelijk bij de speeltuin. (hiervoor
hebben we ook kunnen leren dat je geen kussenslopen moet vergeten). Iedereen
in de auto en niemand gaat rijden. Waarom niet zou je je afvragen. Juist,
omdat niemand voorop wil rijden. Ik heb die gêne niet. Hup voorop. Dit is al
link, want als er iemand is die geen richtingsgevoel heeft, dan ben ik het
wel. En ja hoor het ging in de Jordaan al mis.
Leerpunt 2: ls één schaap
over het hek, volgen de anderen
Ik rijd de verkeerde kant op na de Westerstraat en hup, iedereen achter
me aan, ook de verkeerde kant op. Beetje zigzaggen op de snelweg en ja hoor,
ze doen het allemaal. Het mooiste was toch wel het rondje over het
parkeerterrein van het pannekoekenrestaurant één afslag voor de afslag naar
Austerlitz. Sorry, even de verkeerde afslag. Rondje gemaakt en weer terug
met z’n allen. Ik zweer je het hele rijtje bleef me volgen. Zelfs toen ik
het terrein van het ministerie van Defensie op reed. Ja, ja, met mij kom je
nog eens ergens. Toen heeft uiteindelijk Oscar het maar over genomen. En hij
reed er in één keer naar toe. Wel fijn natuurlijk, maar lang niet zo leuk.
Leerpunt 3: Kamers zijn
fijner dan tenten
Na jaren met veel plezier ons weekend te hebben gehad in Voorthuizen in
grote tenten, zitten we dit jaar voor het eerst in Austerlitz. Een groot
huis, met slaapzalen, een klein keukentje en een grote eetzaal. Mijn hemel,
wat een luxe! ’s Ochtends niet met je voeten door het natte gras, omdat je
moet plassen. Maar gewoon wc’s en douches in het huis. Geen ijskoude nachten
op matrasje op vlonders in het gras. Maar gewoon stapelbedden in een kamer.
Geen klam dekbed als je ’s ochtends wakker wordt. Maar gewoon, je dekbed
gladtrekken en alles is klaar voor de volgende avond. Bedden waren prima Ook
al was het voor sommigen moeilijk om er in of weer uit te komen. Dat
is dan weer het nadeel aan stapelbedden. Het eten was ook prima geregeld.
Dat werd allemaal verzorgd door de kampbeheerders. Dus niet urenlang
gekokkerel voor Ton in de keuken.
Leerpunt 4: Meisjes maken
’s ochtends veel meer herrie dan de jongens
Als je ’s avonds om een uur of 2 je nest in kruipt, dan verheug je je op
een lekker nachtje rust. Lekker slapen in een vreemd bed, met allemaal
mensen op een kamer, werkt natuurlijk niet echt. Maar je pakt wat je pakken
kan, denk je. Mooi niet. Om half 5 hoor ik geschuifel door de zaal. Even
goed luisteren, maar ik hoor toch echt van alles. In de veronderstelling dat
het de jongens zijn, ga ik met een speech voorbereid de zaal in. Zijn het
helemaal niet die jongens, maar de meiden die steeds door de zaal renden om
dan bij de jongens wat naar binnen te schreeuwen. De jongens, die als
engeltjes liggen te slapen. Maar ja, nu was ik er toch al uit. Kopje thee
gezet, meiden ervan weerhouden die jongens lastig te vallen, en als versufte
Louise op de bank gezeten. Inmiddels kwam Ton kijken, die ging weer naar
bed, kwam Jolanda even kijken, die ging weer naar bed, kwam Karel even
kijken, die ging weer naar bed. Maar ik, als ware voorvechter voor de
nachtrust van die jongens, blijf bij die meiden. Geen gedonder meer. Yvonne
kwam ook nog even kijken en die wilde om 6 uur weer naar bed, maar daar stak
Bram een stokje voor. De hoogste tijd vond hij het om zijn flesje te krijgen
en zijn moeder en tante te vergezellen. Uiteindelijk ben ik om half 7 mijn
bed maar weer in gegaan. 3 van de 4 meiden sliep inmiddels weer. Lig ik net
lekker te slapen. Komt Ton naar binnen getoeterd "het is tijd voor ontbijt".
Rot op!!!, denk ik nog, ik blijf mooi nog even liggen. Daar trapte helaas
Amy niet in. Na naast mijn bed te hebben geschreeuwd dat ik een luiwammes
was, heeft ze me toch uit bed gekregen.
Leerpunt 5: 2 kilometer
lopen kan soms 2 uur duren
In Austerlitz ligt ook een grote speeltuin. De kampbeheerster had Ton
verzekerd dat het twee kilometer lopen. Dat moest te doen zijn in twintig
minuten. We moesten gewoon rechtdoor het bos in lopen en dan liepen we er zo
naar toe. Dus vol goede moed vertrokken we. Recht het bos in. Gewoon
rechtdoor lopen. En inderdaad er was een pad rechtdoor. En toen opeens na 20
minuten, konden we niet meer rechtdoor. Niets om ons heen, alleen maar
bossen. Tja, wat doe je dan. Toch maar rechtsaf geslagen. Na 40 minuten
raakten we toch wat bezorgd. Nog steeds niets anders dan bossen. Kijk: de
reden dat we als Noorderspeeltuin een weekendje weg gaan is natuurlijk wel
om met de kinderen in de frisse buitenlucht te zijn. Maar na
40 minuten vinden die kinderen er niets meer aan. Sterker nog de lol was er
voor de volwassenen ook wel heel erg van af. Na aan verschillende mensen de
weg te hebben gevraagd, hebben we het uiteindelijk toch gevonden. Na ruim
twee uur lopen. Maar ja, je moet maar zo zien: de extra calorieën van de
rosé van de avond daarvoor waren er ook af. En ook applaus dat we het vol
hebben gehouden. (Ook al komt dat vooral omdat we bij god niet meer hadden
geweten hoe we terug moesten.)
Leerpunt 6: Tijdens een
wandeling van twee uur moet je niet vallen
15 minuten in de wandeling, kijk ik achterom en zie ik Rody opeens mank
lopen. Die was door d’r enkel gegaan en gevallen over een boomwortel. Dat is
nou weer het nadeel van die bomen, eigenlijk heb je er niet zo veel aan.
Maar ja, het was 20 minuten lopen, dus Rody heel stoer d’r kiezen op elkaar
en doorlopen. Zie je, toen waren we er nog naïef van overtuigd dat het 20
minuten zou duren. Dat werd dus 2 uur. Rody d’r enkel werd steeds dikker en
in beweging blijven was de enige optie. Dus doorgaan. Ook toen Patricia viel
en de rest besloot dat dit de ideale plek was om te gaan lunchen. Geen
zorgen, zeiden twee fietsers, het was nog tien minuten lopen. Afijn een half
uur later, eindelijk de speeltuin. Eigenlijk kan je vooral zeggen dat mensen
in Austerlitz veel liegen. Eerst was het hele stuk maar 20 minuten en het
laatste stukje van 10 minuten bleek ook een half uur te zijn. Hmm,
bedenkelijk volkje daar. Daar moet nou eens een parlementaire enquête over
komen: "Wordt de rest van Nederland voorgelogen door de bevolking van de
Utrechtse Heuvelruggen"? Volgende week start ik een petitie en dien het in
bij de SP. Kom op Jan Marijnisse, het volk wacht op antwoord. Petities kan
je tekenen op de site.
Leerpunt 7: Met gebroken
pinken moet je niet in balletjes knijpen om te voorkomen dat ze stijf worden
Tijdens de val van Patricia is ze raar gevallen op haar pink. Die deed
erg zeer. Wij natuurlijk als stoere Hollandse wijven zeggen dat er niets aan
de hand is. Gewoon een beetje gekneusd. Niets aan de hand, gewoon die vinger
blijven bewegen, anders wordt het stijf. Voor wat extra weerstand, geven we
haar nog een balletje in de hand om in te knijpen. Zo, dat komt allemaal wel
goed. Aan het eind van de avond werd de pink toch wel erg blauw en dik.
Ehm…. Misschien toch maar even naar het ziekenhuis. Tiny, die net op het
verkeerde moment binnen liep, was uitverkoren om even mee te gaan. Oeps, de
pink was gebroken en werd meteen gespalkt. Namens de EHBO-ers (Yvonne en
ik), sorry! God, daar heb je nog eens wat aan! Gelukkig heeft er niet iemand
een hartstilstand gekregen, want dan hadden we waarschijnlijk gezegd: even
rustig liggen en een kopje water drinken. Daar gaat weer een dure opleiding.
Leerpunt 8: Straten in
Austerlitz zijn ook smal
Mensen denken altijd dat de straatjes in de Jordaan zo smal zijn. Nou
Wendy en ik kunnen je verzekeren dat dat in Austerlitz ook het geval is. Om
weer terug te komen bij ons huis, wilden we de kinderen niet weer dat hele
stuk terug laten lopen. Wendy en ik zijn toen de bus ingestapt. Stopte
trouwens voor de speeltuin!!!!!! (Als dat kampmens ons dat nou meteen had
gezegd, dat had ons gekneusde enkels en gebroken pinken bespaard. Vergeet
niet de petitie te tekenen.) De busrit ging door downtown Austerlitz, waar
je overigens niet dood gevonden wil worden. Wat een treurigheid! Maar ja met
Yvonne en ik als EHBO, weet je het nooit. Anyway, hele smalle straatjes en
een grote bus. Stoepjes van een halve meter. We hebben meteen de inrichting
van alle huizen kunnen bekijken. Voor meer speelruimte voor je kinderen hoef
je dus niet te verhuizen naar Austerlitz.
Leerpunt 9: Je krijgt
makkelijk 11 mensen in Wendy d’r auto, in de C2 wat minder
Aangekomen bij het huis zijn Wendy en ik in de auto gestapt en weer
terug gereden. Het plan was om vooral de mensen met auto’s mee te nemen. Die
konden dan weer mee terug rijden en de kinderen ophalen. Ik zelf rijd in een
Citroen C2. Leuk klein auto-tje. Wendy rijdt daarentegen in een grote
station. Aangekomen bij de speeltuin heeft ze de banken naar beneden gedaan
en zoveel mogelijk mensen ingeladen. Bij mij 3 mensen en bij aankomst bij
het huis bleken er 11 in Wendy d’r auto te zitten! Er kwam geen end aan. Als
we nou ooit weer een bus moeten huren voor de majorettes, bellen we gewoon
Wendy. De helft is er dan al.
Leerpunt 10: Yvonne
giechelt als ze dronken is
’s Avonds na een maaltijd van patat met frikadellen (lekker hoor) was
het tijd voor de volwassenen om eens even lekker bij te kletsen. We moesten
natuurlijk ook nog even wachten op Tiny en Patricia, die nog steeds in het
ziekenhuis waren. De rosé op tafel, wat toastjes met kaasjes en filet
americain er bij en het werd steeds lolliger aan tafel. Grote shock door de
gelederen toen bleek dat Yvonne giechelt als ze gedronken heeft! Die Yvonne
is helemaal niet zo’n rustig, verlegen typje. Ik als haar zus, wist
natuurlijk wel beter, maar heb dat jaren verborgen kunnen houden.
Leerpunt 11: Je kunt
makkelijk je haar laten verven tijdens kamp
Vrijdag
voor vertrek ben ik nog even naar de kapper gegaan. Maar tijd voor een
kleurtje had ik niet meer. En omdat ik er veel te slim uitzie als ik niet
blond ben,
moest
er echt een kleurtje in mijn haar. Dus zondag na het ontbijt was een prima
tijd om mijn haar in een kleurtje te zetten. Heel elegant kapje op mijn
hoofd en plukken maar. Voor de elegantie zie foto’s.
Leerpunt 12:
Badmintonrackets en ballen kunnen zomaar verdwijnen
Na het verven, tijd om op te ruimen. Tiny is met een groep nog even het
bos in gegaan. Zij had die bossenfobie nog niet. Zij was zaterdag namelijk
niet mee naar de speeltuin omdat ze pas zaterdagmiddag in Austerlitz
aankwam. Dus zij had nog wel even zin om de bossen in te gaan. Wonder boven
wonder, vond ze ook nog mensen die met haar mee gingen. Van de
speeltuinwacht van de Noorderspeeltuin hadden we badmintonrackets
meegekregen en Wendy had een bal meegenomen. Nou hebben we toch het hele
huis ondersteboven gehaald. Maar ze zijn nergens te vinden. Dus als ik het
goed begrijp, liegen ze niet alleen in Austerlitz maar er verdwijnen ook
spullen op mysterieuze wijze. Het wordt echt tijd voor die petitie. Wat is
dat voor raar dorp. Weet Den Haag hiervan?
Leerpunt 13: Dat Ton je
na een weekend niet meer wakker maakt
Zondagavond gecrashed op de bank. Tassen uitgepakt en dekbed uit het
raam gehangen om die boslucht eruit te krijgen en gewoon weer stadlucht er
in. Wasmand volgestapeld en dat was het eind. Ik had wel een vreemde trek in
rosé en toastjes. Maandagochtend werd ik wakker om 11 uur. Waar was nou
ontbijt? Geen eitje, geen boterham met hagelslag, geen kopje thee? Gewoon
een lege koelkast en water uit de kraan. Geen Ton met toeter om me wakker te
maken voor het ontbijt. Het is weer tijd voor het echte leven. Dus maar
gewoon weer naar de supermarkt en boodschappen doen. ’s Avonds nog wel een
breezertje genomen, maar het was toch niet hetzelfde.
Zo zie je maar. Je kunt heel wat leren van zo’n weekend. Wat doen we volgend jaar?